در مدت کوتاهی که در درس لمعه ما شرکت داشتند ایشان را فردی باهوش و با استعدادی یافتیم
به گزارش صلات(ستاد اقامه نماز سازمان صداوسیما) ، مرحوم فیض کاشانى در کتاب «محجّه البیضاء» در توضیح حدیث پیامبر اکرم(صلى الله علیه وآله): «عِنْدَ ذِکْرِ الصّالِحینَ تَنْزِلُ الرَّحْمَهُ»؛ (به هنگام یاد صالحان رحمت الهى نازل مى شود)، با اشاره به مسئله تأثیرپذیرى انسان از محیط اجتماعى و الگوهاى شایسته، در بیان علّت نزول رحمت به هنگام یاد صالحان، مى نویسد: «چون ذکر صالحان و طرح صلاحیّت هاى اخلاقى آنان باعث مى شود که انسان از آنها الگو بگیرد و با تحت تأثیر واقع شدن، به آنها تأسّى و اقتدا کند و زمینه صلاحیّت و برخوردارى از رحمت پروردگار را براى خود فراهم سازد».
روزهای آغازین آبان مصادف است با سی و هشتمین سالگرد شهادت آیت الله مصطفی خمینی فرزند ارشد و مجتهد رهبر کبیر انقلاب حضرت امام خمینی رضوان الله علیه به همین مناسبت با طرح پرسشی خدمت علمای بزرگوار، درخواست شد درباره شخصیت علمی و انقلابی آقا مصطفی نکته ای را که برای جوانان کشورمان آموزنده باشد مطرح کنند . تا کنون فقط آیت الله مکارم شیرازی به سئوال ما پاسخ داده است که ضمن تشکر از معظم له در زیرپاسخ کوتاه و مکتوب ایشان به پرسش خبرنگار ما تقدیم دوست داران انقلاب اسلامی می شود :
متاسفانه با توجه به زمان طولانی که گذشته است خاطرات زیادی از ایشان در خاطر نداریم ولی در مدت کوتاهی که در درس لمعه ما شرکت داشتند ایشان را فردی باهوش و با استعدادی یافتیم
گفتنی است ؛ آیت الله سیّد مصطفی خمینی در سال ۱۳۰۹ ش در شهر مقدس قم چشم به جهان گشود. نامش را به مناسبت نام جدّش مصطفی گذاشتند. کودکی خود را در فضایی ملکوتی و در دامن خورشید فروزنده اسلام و پدری بزرگوار و مادری پاکسرشت و در محیطی پر از معنویّت و صفا و صمیمیّت سپری نمود.
آیتاللّه سیّد مصطفی خمینی تحصیلات ابتدایی را در مدرسه های باقریّه و سنایی قم به پایان رساند. علاقه فراوان وی به علوم اسلامی و روحانیّت و همچنین راهنماییهای پدر بزرگوار و دوستان دلسوزش موجب گردید که بعد از اتمام دوران ابتدایی به صف طلاّب حوزه علمیّه بپیوندد. وی در راه فراگیری علومِ اهلبیت تلاش فوق العاده ای داشت و همین امر با عث شد که در اندک زمانی به مراتب علمی و فرهنگی چشمگیری دست یابد و در کمتر از شش سال دروس سطح حوزه را نزد استادانی همچون آیات بزرگوار شیخ مرتضی حائری، شهید صدوقی، سلطانی و شیخ عبدالجواد اصفهانی به پایان رسانَد.
وی بعد از شش سال تحصیل دروس سطحِ حوزه، در ۲۲ سالگی به دوره تخصّصی خارج اصول و فقه وارد شد و از محضر استادان بزرگواری همچون آیات عظام حجّت، بروجردی، محقّق داماد، امام خمینی، شاهرودی، خوئی، محمد باقر زنجانی و محسن حکیم بهره برد و در ۲۷ سالگی به درجه اجتهاد نائل گردید.
استعداد و نبوغ
حاج آقا مصطفی خمینی از جمله بهترین شاگردان حضرت امام بود. وی از چنان هوش سرشاری برخوردار بود که علاوه بر فقه و اصول، در علوم معقول و فلسفه و کلام نیز در اندکزمانی به مراتب بالای علمی دست یافت. او منظومه حکمت را نزد یکی از استادان فلسفه آموخت و بلافاصله به تدریس آن پرداخت و طولی نکشید از استادان برجسته حکمت شناخته شد. او اسفار را از علاّمه مرحوم سیّد ابوالحسن رفیعی قزوینی و علاّمه عالیقدر سیّد محمّدحسین طباطبایی فرا گرفت. به برکت هوش سرشار و استعداد فوقالعادهای که داشت هنوز به سی سالگی نرسیده بود که در دانشهای معقول و منقول از جمله افراد صاحب نظر حوزه شد.
تألیفات
سیّد مصطفی خمینی از نوابغ و برجستگان حوزه های علمیّه بود که در زمان کوتاهی در عرصه علم و عمل به مدارج عالی نائل شد. وی در کنار تحصیل و تدریس علوم اسلامی در فرصتهایی که پیش میآمد به تألیف و نگارش می پرداخت هرچند به قول برادر بزرگوارشان مرحوم حاج سیّداحمد خمینی، «متأسفانه سیّد مصطفی پس از اتمام مراحل لازم و آغاز تقریر و بیان نظریات علمی و اجتهادی خود به شهادت رسید»، اما در زمینه های مختلف کتابهای ارزنده ای را به یادگار نهاده است که از جمله آنهاست: ۱٫ تفسیر قرآن در چهار جلد (ناتمام)؛ ۲٫ تحریرات فی الاصول (۳ جلد)؛ ۳٫ قواعد الحکمیه: حاشیه و تعلیقه بر اسفار ملاصدرا؛ ۴٫ حاشیه بر هدایه ملاصدرا؛ ۵٫ حاشیه بر طبیعیات اسفار ملاصدرا؛ ۶٫ حاشیه بر مبدأ و معاد ملاصدرا؛ ۷٫ حاشیه بر بخشهایی از عروه الوثقی؛ ۸٫ القواعد الرجالیه؛ ۹٫ حاشیه بر خاتمه مستدرک الوسائل.
طبق آنچه در ویژه نامه شماره ۸۱ و ۸۲ مجله حوزه آمده است، شماره آثار مرحوم آیت اللّه شهید مصطفی خمینی به بیش از چهل عنوان کتاب میرسد.
شهادت مظلومانه
وقتی حکومتهای ایران و عراق نتوانستند فعالیّتهای سیاسی حاج آقا مصطفی را متوقّف کنند و وجودش را خطری جدّی برای حکومتهایشان تشخیص دادند، به فکر عملی کردن تهدیدهای خود افتادند و سرانجام در روز یکشنبه اوّل آبان ۱۳۵۶ ش، در حالی که بیش از ۴۷ بهار از عمر او نمیگذشت، به طرز مشکوکی او را مسموم کردند و به شهادت رساندند. مرحوم حاج سیّد احمد خمینی در اینباره می فرمایند: «آنچه میتوانم بگویم و شکی در آن ندارم اینکه ایشان را شهید کردند؛ زیرا علامتی که در زیر پوست بدن ایشان روی سینه، روی سر و دست و پا و صورت ایشان بود، حکایت از مسمومیّت شدید می کرد و من شکی ندارم که او را مسموم کردند. اما چگونه این کار صورت گرفته، نمید انم. ولی همینقدر بگویم که ایشان چند ساعت قبل از شهادت در مجلس فاتحه ای شرکت کردند که در آنجا بعضی از ایادی رژیم پهلوی دست اندرکار دادن چای و قهوه بوده اند».
