سید مصطفی هاشمی‌طبا درذ روزنامه شرق درج کرد: مجلس دیروز یکی دیگر از صحنه‌های ناخوشایند عرصه مدیریت در کشور را رقم زد.
برخورد صورت‌گرفته با رئیس کل بانک مرکزی در ابتدای جلسه علنی، نمایش داد هنوز تا رسیدن به بلوغ در رفتارهای سیاسی، فاصله زیادی وجود دارد. بر‌اساس قانون، این وزرای کابینه می باشند که برای جواب به سوال یا استیضاح، از سوی مجلس فراخوانده می‌شوند. رئیس کل بانک مرکزی برای نشان‌دادن حسن‌نیت دولت و برای همفکری با نمایندگان راهی بهارستان گردید و الزامی برای این کار نداشت.
اگر قرار بر این هست که فردی دعوت شود، جلسه علنی باشد و در شرایطی که اصحاب رسانه، مردم ایران و حتی رسانه‌های خارجی آن را می‌بینند و می‌شنوند، اذن گفت وگو به فردی که پشت تریبون قرار گرفته، داده نشود، به طور اساسی به چه سبب چنین دعوتی صورت می‌گیرد؟ خوب تر هست نمایندگان مجلس احترام به دیگران را یک اصل بدانند. مجلس یا هر نهاد دیگری از این نوع روش‌ها بهره‌ای نمی‌برد. از سوی دیگر مشی نمایندگان، نوعی فرار به جلو شمرده می‌شود.
مجلس تصویب کرده دولت از فروش ارز درآمد داشته باشد. فروش ارز به معنای واردات هست. در کشور ما به دلیل انبوه نقدینگی در اختیار مردم و تمایل به خارج شدن سرمایه و مهاجرت‌ها اگر ملاک قیمت‌گذاری ارز، قیمت بازار باشد، نابسامانی‌هایی نظیر آنچه در ماه‌های اخیر دیدیم، رخ می‌دهد و توان ارزی کشور از دست می‌رود. گفته می‌شود ٣٠ میلیارد دلار در چند وقت اخیر از کشور خارج شده هست که یک مصیبت به شمار می‌رود. درآمد ارزی کشور محدود هست و نگرانی از وضعیت کشور، مردم را به این نوع رفتارها سوق می‌دهد.
درآمد ناشی از فروش ارز، مدیریت شناور ارزی، واردات و… پارادوکس‌هایی هست که مجلس هم در آن دخیل هست و خوب تر هست نمایندگان به جای ایجاد سر‌و‌صدا و انداختن توپ به زمین بانک مرکزی، به اندازه وظایف خود پاسخ‌گوی مردم باشند. از یک سو رفتارهای توزیعی، نقدینگی را افزایش داده، از سوی دیگر فروش ارز تصویب شده و از دیگر سو کنترل بازار، یک مشی مداخله‌آمیز تلقی می‌شود. شرایط فعلی کشور، تنها حاصل پنج سال فعالیت دولت روحانی نیست، بلکه حاصل ۴٠ سال سیاست‌های اقتصادی متفاوت هست که بسیاری از آنها، بدون عقلانیت و پشتوانه کارشناسی و علمی بوده هست. پرهیز از جوسازی و نسبت‌دادن مسئولیت‌ها به دیگران، یک وظیفه برای همه قوای کشور هست و هر سه قوه در وضعیت موجود، دارای مسئولیت می باشند. برخی گمان می‌کنند در صورت نبود یک مسئول یا یک دولت، همه مشکلات یک‌شبه رفع خواهد گردید. اگر در روزهایی که کشور در دولت احمدی‌نژاد از ریل خارج شد، برخی منتقدان فعلی دولت روحانی روزه سکوت نمی‌گرفتند، شاخص‌های کلان اقتصادی، ضریب فساد، نقدینگی و… به اعداد فعلی نمی‌رسید.
در کمال تأسف برخی نمایندگان گمان می‌کنند با این‌گونه رفتارهای تحریک‌آمیز می‌توانند در حوزه انتخابیه خود به‌عنوان یک چهره مدافع حقوق مردم خود را معرفی کنند. مردم هم به صورت طبیعی همگی کارشناس اقتصادی نیستند که از همان نماینده سوال کنند به جای جلوگیری از اظهارات یک مسئول دولتی در مجلس، چقدر به وظایف خود برای اصلاح وضعیت موجود عمل کرده‌اند؟ از قضا افرادی که حرفی برای گفتن ندارند، بیشتر از این‌گونه رفتارها انجام می‌دهند.
